II. Cukrzyca
IV. Od diagnozy do remisji. Wady pomp insulinowych
II. Cukrzyca
IV. Od diagnozy do remisji. Wady pomp insulinowych
Zasada ograniczania insuliny
Zasada ograniczania insuliny
Gdy wstrzykujesz sobie dawkę insuliny, nie dociera ona w całości do krwiobiegu. Z perspektywy twojego układu odpornościowego, wstrzykniętej pod skórę insuliny w ogóle nie powinno tam być, więc organizm zniszczy część wstrzykniętej dawki, uznając ją za zagrożenie. To, jak duża będzie strata, zależy od wielu czynników. Jednym z nich jest wielkość wstrzykniętej dawki. Im większa, tym większe zapalenie i podrażnienie, co przekłada się na siłę odpowiedzi układu odpornościowego. Pozostałymi czynnikami są głębokość, szybkość i miejsce wkłucia.
Dodatkowo, badania naukowe dowiodły, że wchłanialność oraz insulinowrażliwość różni się z dnia na dzień. Wiele lat temu, uczeni z uniwersytetu w Minnesocie zademonstrowali, że wstrzykując 20 jednostek insuliny w ramię, pomiędzy jednym a drugim dniem średnie odchylenie ilości dostającej się do krwiobiegu wynosi 39%. Odkryli również, że wstrzykiwanie insuliny w brzuch wykazuje tylko 29% odchylenie, więc tym sposobem zaczęto rekomendować to miejsce dla zastrzyków.
Nawet takie dobowe różnice we wchłanialności nie dają jednak jakiejkolwiek możliwości kontroli nad poziomami cukrów po zastrzyku. Wstrzykując sobie 20 jednostek insuliny, gdzie każda jednostka obniża poziom krwi u 63kg cukrzyka o 40 mg/dl, 29% rozpiętość potencjalnego wpływu na poziom glukozy oznacza 6 jednostek różnicy. Mówimy zatem o potencjalnej różnicy rzędu 240 mg/dl (40 mg/dl x 6 jednostek), a więc już choćby ze względu na wielkość wstrzykniętej dawki nasz cukier będzie całkowicie nieprzewidywalny.
Badania naukowe i moje doświadczenie kliniczne dowodzi, że im mniejsza dawka insuliny, tym mniejsza różnica pomiędzy oczekiwanym a rzeczywistym oddziaływaniem insuliny. Szczupły cukrzyk typu I jednorazowo, w jedno miejsce na ciele nie powinien wstrzykiwać sobie więcej niż 7 jednostek insuliny. Zazwyczaj powinno to być między 3 a 5 jednostek na zastrzyk. Przy tak małych dawkach, nieprzewidywalność wchłanialności jest niemal zerowa, a zatem nie ma podstaw do zamartwiania się, w którym miejscu na ciele należy się wkłuć (ramię, brzuch czy pośladek). Jeśli mam do czynienia z otyłym pacjentem, który potrzebuje np. 27 jednostek długodziałającej insuliny przed snem, to każę mu podzielić je na 4 wkłucia, tak by żaden jednorazowy zastrzyk nie miał dawki większej niż 7 jednostek. W przypadku dzieci, ta jednorazowa liczba jednostek będzie proporcjonalnie mniejsza, w zależności od wagi ciała.
fragmenty z Dr Bernstein’s Diabetes Solution
