II. Cukrzyca
IV. Od diagnozy do remisji. Wady pomp insulinowych
II. Cukrzyca
IV. Od diagnozy do remisji. Wady pomp insulinowych
Alergia na insulinę
A co w przypadku, gdy jesteś cukrzykiem i dostajesz reakcji alergicznej na insulinę?
Należy poprosić od producenta insuliny o jalowy plyn rozcienczajacy (dostępny tylko dla insuliny neutralnej ludzkiej, Humalogu, Novologu, oraz insuliny izofanowej). Bernstein poleca „odalergizować” pacjenta neutralną insuliną ludzką. Reakcje alergiczne wywołuje nie insulina, a substancja konserwująca. Zaczyna się od rozcieńczenia insuliny w stosunku 1:1000, czyli 1 część insuliny mieszamy z 999 częściami jałowego rozpuszczalnika. Czyli wstrzykujemy jedna jednostke insuliny do 10ml fiolki (w takiej objętości produkuje się ten rozcieńczalnik do insuliny) z 999 jednostkami jałowego rozpuszczalnika, potrząsamy mocno buteleczką wiele razy, wybieramy 1 jednostke insuliny i wstrzykujemy śródskórnie (nie w tkankę tłuszczową! , najlepiej, żeby to zrobiła doświadczona pielęgniarka albo lekarz z dużym stażem) długą igłą 12.7mm w ramię. Igła musi być ledwo co pod skórą, niemal równolegle z nią. Jest bardzo prawdopodobne, że przy takim rozcieńczeniu nie nastąpi reakcja alergiczna. Czekamy godzinę. Po tym czasie dajemy kolejny zastrzyk śródskórny, tym razem z insuliną rozcieńczoną 1:100. Żeby go wykonać, bierzemy pustą fiolkę, wstrzykujemy do niej 99 jednostek jałowego rozcieńczalnika i jedna jednostkę insuliny. Potrząsamy fiolką, by się wszystko wymieszało i wstrzykujemy taki roztwór tak samo jak poprzednio. Można poczekać dwie godziny zamiast jednej przed wykonaniem tego zastrzyku. Zależy od tego , jak bardzo się nam spieszy. Gdy Bernstein odczula pacjentów na insulinę, zajmuje mu to z reguły wiele godzin. W każdym razie, po zastrzyku z roztworu 1:100 czekamy kolejną godzinę, ewentualnie dwie. Po tym czasie wstrzykujemy roztwór 1:20, czyli wstrzykujemy do pustej jałowej fiolki 19 jednostek jałowego rozpuszczalnika i jedną jednostkę insuliny. Za każdym razem podajemy zastrzyk o objętości 1 jednostki. W przypadku dzieci i małych osób podajemy zastrzyk o objętości pół jednostki. Po każdym zastrzyku flamastrem zaznaczamy miejsce wstrzyknięcia insuliny (by monitorować, czy następuje reakcja alergiczna) i następny zastrzyk podajemy w drugie ramię. Jeśli występuje reakcja alergiczna, należy do następnego zastrzyku przygotować połowę słabszy roztwór. Czyli jeśli przy rozcieńczeniu 1:20 nastąpiła reakcja alergiczna, następny zastrzyk trzeba wykonać z roztworu 1:40. Tak się trzeba „bawić” do momentu, aż pacjent nie dostanie reakcji alergicznej po wstrzyknięciu jednej lub połowy jednostki czystej ludzkiej insuliny. Wtedy wiadomo, że udało się „odalergizować” pacjenta. Jest to klasyczny sposób, który sprawdza się nie tylko z insuliną.
Od 8m16sek> https://www.youtube.com/watch?v=nvjudZWPM0A&t=1180s
https://diabetesjournals.org/care/article/13/1/71/1954/Preservatives-in-Insulin-Preparations-Impair
