V. Co mówią badania naukowe? Powikłania cukrzycowe

Retinopatia

Retinopatia proliferacyjna jest ciężkim powikłaniem mikronaczyniowym u pacjentów z cukrzycą typu 1. Po 20 latach cukrzycy prawie wszyscy pacjenci z cukrzycą typu 1 i 58% pacjentów z cukrzycą typu 2 wykazują objawy retinopatii. Gdy retinopatia nasila się, ciężka utrata wzroku ostatecznie zagraża 5–10% pacjentów. Najcięższą postacią retinopatii jest retinopatia proliferacyjna, a większość pacjentów z tym powikłaniem traci wzrok po 5–10 latach bez leczenia. Częstość występowania retinopatii proliferacyjnej waha się od 13 do 50% po 15–25 latach cukrzycy u pacjentów wymagających insuliny.

Zidentyfikowano już kilka czynników ryzyka retinopatii cukrzycowej. Częstość występowania retinopatii jest silnie związana z czasem trwania cukrzycy i kontrolą glikemii. Słaba kontrola glikemii zwiększa zarówno zapadalność, jak i progresję retinopatii. Płeć męska i wysokie ciśnienie krwi dodatkowo zwiększają ryzyko retinopatii. […] Należy zauważyć, że wiek zachorowania na cukrzycę może modyfikować fenotyp metaboliczny pacjentów, a tym samym predysponować niektórych pacjentów do retinopatii cukrzycowej. Zwłaszcza początek cukrzycy w wieku <5 lat może mieć ochronny wpływ na rozwój retinopatii. Można zatem postawić hipotezę, że ponieważ zachorowalność na cukrzycę typu 1 rośnie, a wzrost ten był największy u dzieci w wieku 0–4 lat, może wystąpić zmniejszenie ogólnego ryzyka retinopatii.

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/…/bin/zdc0051082470001.jpg

Dobra samoopieka nad cukrzycą koreluje z dobrą kontrolą metaboliczną. Można postawić hipotezę, że może być łatwiej nauczyć się dobrych umiejętności samoopieki w bardzo młodym wieku w porównaniu z okresem przedpokwitaniowym. Nauka dobrych umiejętności samoopieki może zająć więcej czasu u dzieci w okresie przedpokwitaniowym w porównaniu z małymi dziećmi, co tłumaczyłoby opóźniony początek retinopatii proliferacyjnej u najmłodszych pacjentów. Oprócz czynników behawioralnych, zmiany hormonalne w okresie dojrzewania mogą przyczyniać się do gorszej kontroli metabolicznej. Co więcej, początkowa korzyść dla młodszych pacjentów może wynikać z bardziej rygorystycznego leczenia cukrzycy typu 1, ponieważ wykazano, że zmniejsza to spadek produkcji insuliny.